СПОДЕЛУВАЊЕТО НА НЕГОВИТЕ ФОТОГРАФИИ НА СОЦИЈАЛНИТЕ МРЕЖИ Е ЧЕСТА ОД ПРИЧИНА ШТО НАВИСТИНА СЕ УБАВИ, НÈ ПОТСЕТУВААТ НА СЕРИЈАЛИТЕ НА СИ-БИСИ, КОИ СЕ ПРИКАЖУВАА НЕ ТОЛКУ ОДАМНА И ПОКРАЈ ТОА ШТО МНОГУМИНА НЕ ЧУЛЕ ЗА СЕЛОТО. ИМЕНО, СЕ РАБОТИ ЗА НАЈУБАВОТО ВО АНГЛИЈА – БАЈБЕРИ, А ТАКВАТА ПРИДАВКА МУ ЈА ДОДАЛ ВИЛИЈАМ МОРИС, ПОЗНАТИОТ БРИТАНСКИ ПИСАТЕЛ КОЈ ЖИВЕЕЛ ВО 19 ВЕК, ЧИИ НОВЕЛИ СЕ ИНСПИРИРАНИ ОД НЕГО
Мас-медиумите го именуваат Бајбери (анг. Bibury) како едно од најживописните села на светот. И годинава, како впрочем и ланската и пред две години…, го вбројуваат меѓу десетте места во Европа за кои не треба да се колебате дали ќе ги посетите или не. Едноставно морате. Ако треба да се опише со еден збор, питореска е најсоодветен. А очигледно дека не му прилега и ништо помалку од честицата нај, исклучиво во позитивен контекст. Не се знае кога е поубаво – напролет, налето, наесен или во текот на зимата. Можеби е прашање на вкус, на избор, но неоспорен факт е дека Бајбери ќе ве воодушеви со многу нешта. Прво, близу е Лондон, на исток. Оддалечени се приближно 130 км. Второ, таму се живее толку спокојно што месното население речиси воопшто не го интересираат дневната политика, економската состојба итн. Не е рамнодушно, но секојдневните работни обврски го окупираат целосно, во своја и во полза на туризмот, на развојниот процес, бидејќи гледа поинаку на опстанокот, на постоењето. Материјалниот свет не го засега. Ужива во духовноста, преку работите за кои обичните луѓе што живеат во големите градови немаат време или не им придаваат особено значење, важност. Таквиот поглед на светот, на животот (филозофско, животно уверување) сакаат да им го пренесат и на туристите чиј број се зголемува сè повеќе, секој ден. Најмногу има Британци, што е разбирливо. Освен љубовни, брачни двојки, селото го посетуваат и цели семејства, друштва. Без оглед на поодминатата возраст на неговите жители (нешто повеќе од 600 на број), забележливо е и присуството на младите. Ним не им пречи отсуството на забава. Напротив, во Бајбери го наоѓаат душевниот мир, исто како и деловните луѓе. Оттаму црпат нови сили. Й се восхитуваат на природата која, за среќа, не е осквернета.
БИТОВИОТ АМБИЕНТ- ГЛАВНА ПРИЧИНА ЗА ПОСЕТА НА БАЈБЕРИ
И покрај тоа што има луксузни хотели, зачувана е автентичноста. Според законот, не се дозволува новоградба. Дури и раскошот е подзатскриен, во старите дворци, замоци со дебели ѕидови од камен. Такви се и етажните куќи и некогашните ткајачници, споени меѓусебно. Секоја улица е асфалтирана, освен патеките што водат кон ридните места. Неколкуте камени моста ги врзуваат двата брега на реката Колн. Утринскиот и блесокот на месечевата светлина му даваат посебен шарм на селото кое изгледа нереално, како сликите на уметниците во старо време, напати филмски (во контекст на ова, без оглед на внатрешната логична содржина, која е малку инаква, во Бајбери се снимија неколку филмски инсерти од „Дневникот на Бриџит Џонс“). Инаку, селото потсетува на серијалите на Си-Би-Си, што се прикажуваа не толку одамна. Несомнено дека понудата во смисла на туристичка атракција не е голема. Има саксонска црква, „Пресвета богородица“ (Света дева Марија), изградена во 8 век. Олтарниот прозорец, кој гледа на север, е витражен. Го изработил Карл Парсонс во 1927-ма, чија слика, украсна композиција беше отпечатена на божиќната марка што ја издаде Кралската пошта во 1992-ра. Во рибникот се одгледува пастрмка, која зазема важно место на трпезата. Нејзиното вкусно месо се користи за приготвување разни специјалитети во пабот „Кетрин вил“ и во хотелските ресторани. Сепак, битовиот амбиент е главната причина за посетата на Бајбери, да се избега од стресната градска средина каде што се живее забрзано, како на подвижна лента. А таму, пак, животот тече полека, со лезет. Доволен е само еден поглед на дрвјата, куќите, ливадите…, кои се пресликуваат во речната вода, и денот е поинаков. Владее прекрасна тишина, без оглед на автомобилите што минуваат одвреме-навреме. Во „Арлингтон роу“ се наоѓаат куќите од памтивек (14 век, поконкретно). Таму е толку мирно што се чувствува здивот. Под стрмните покриви отседнувале ткајачките, а долу во приземјето се работело по цел ден. Меѓу нив е и етнографскиот музеј. Едната соба му ја посветиле на Вилијам Морис, кој се занимавал и со дизајн на текстил. Ги осмислувал дезените. Традицијата на занаетчиската (ткајачка) работа почнала да се интензивира пред четири века.
ЛУКСУЗ ВО СЕЛСКА ПРИРОДА
На спротивната страна е островчето Рак, обраснато со трева. Таму се наоѓа живеалиштето на дивите водни птици. На долниот тек е воденицата, како и рибникот што постои од 1902-ра. Има и мрестилиште. Секоја година се исфрлаат десет милиони икри. Натписот побудува интерес: „Уловете ја својата вечера“. Освен тоа, се продава свежа риба, а може да се купи и чадена. Во неколкуте селски дуќанчиња има сè, домашни производи, сувенири… Ексклузивните продавници (лоби-шопови) со луксузни предмети се наоѓаат во хотелите од А-категорија, како „Сван“ (хотел со 4 ѕвезди), од 17 век, каде што престојувале учесниците на коњските трки во чест на некогашниот крал Чарлс, предокот на сегашниот, новоименуваниот. Внатрешноста е во типичен британски стил – елегантна, отмена, префинета, која потсетува на „Корт“, хотелски комплекс со три ѕвезди, од времето на Тудор. По неколкугодишно неработење, неодамна се отвори пак. Располага со голема површина, шест акри. Објектот е изграден во 1633-та, но има и доградба. Чајот е задолжителен, со мали сендвичи, слатки. Тоа е „обичајно правило“ од кое не отстапува ни „Сван“. Понудата е голема, има дваесетина преноќевалишта чии ентериери се горедолу исти. Задолжителна е и прошетката. Уживањето во неа е загарантирано, некако се подразбира. Околните села се, исто така, живописни, а близу е и тврдината од железната доба. Големи пространства се покриени со ливади, шуми…, кои му припаѓаат на дистриктот Котсволд во Глостер, југозападна Англија.
ПУДИНГ СО ЛЕБ И СО ПУТЕР
Овој десерт се приготвува лесно. Рецептот е на Џереми Вајт. Има и предност, можете да го искористите лебот што ви останал, но мора да е бел. Унциите и фунтите ги претворивме во грамови за сметањето да не ви одзема време. Потребни состојки: 55 г путер (мек), 10 парчиња леб, исечени како триаголници, без корка, 55 г суво грозје (комбинација на бело и црно), ¼ лажиче свежо рендано мускатно оревче, ¼ лажиче цимет, 350 мл млеко, 50 мл слатка павлака, 2 јајца, 25 г шеќер (бел) и 1 лажиче ванилин екстракт. Начин на приготвување: загрејте ја рерната на 180 Целзиусови степени. Во плиток метален сад (може и керамичка тава) наредете ги парчињата леб, намачкани со путер на горната страна, посипете ги со суво грозје, мускатно оревче и цимет. Повторете ја постапката, додека има парчиња леб. Завршете со сувото грозје и со мирудиите. Во едно тенџере сипете ги млекото и слатката павлака, да се загреат, но не да зовријат, а во друго, пак, изматете ги јајцата со ¾ шеќер и ванилин екстракт, додека не станат воздушести. Полека додавајте ја топлата смеса од млеко и слатка павлака и мешајте. Потоа истурете ја врз наредените парчиња леб и притиснете, за да ја впијат. Одозгора посипете ја со преостанатиот дел од шеќерот. Така нека отстои 30 минути. Потоа ставете ја во рерна, да се пече четириесетина минути, додека да зарумени. Се служи топол. |
СПЕЦИЈАЛИТЕТИТЕ НА БРИТАНСКАТА КУЈНА ВО„КЕТРИН ВИЛ“
Тој е, всушност, единствениот паб во селото Бајбери каде што може да се порача и нешто за јадење. Секогаш е полн бидејќи луѓето сакаат да уживаат во пријатниот амбиент кој опушта и во надалеку прочуените специјалитети на британската кујна што ги приготвува Џереми Вајт, инаку сопственик на „Кетрин вил“. Пабот се наоѓа сретсело, во куќа од петнаесеттиот век. Има преубав, озеленет двор кај што може, исто така, да се јаде на дрвени маси и клупи. Дури располага и со „пивска градина“, малку отстрана. Ја оградиле со дрвена ограда, за секој случај. Внатрешноста е поделена на два дела. Во едниот има бифе. Таму обично се пие стоејќи, вино или пиво (на точење и флаширано), а придушената светлина и топлината на каминот (наесен и во текот на зимата) му даваат неодолива драж. Другиот, пак, е резервиран за гостите, посетителите што се дојдени за да ги вкусат деликатесите на гостилницата. Доброто расположение е присутно во секое време.
Нема причина да биде поинаку. На горниот кат има соби за спиење што се изнајмуваат, четири на број – две големи, именувани „Арлингтон“ и „Бајбери“ (по цена од 80/90 до 105/115 фунти за ноќ), и две стандардни („Вилијам Морис“ и „Џон Харингтон“) по цена од 65/75 до 90/100 фунти за ноќ. Сепак, „Кетрин вил“ ги привлекува туристите со кулинарската вештина на Џереми Вајт и неговите вкусни јадења со домашни производи, месо од локалниот касап, пастрмка од месниот рибник, зеленчук од локалните градинари, вклучувајќи го и овошјето. Менито е богато, исто така, и винската карта. Се приготвува сè, а рецептите се типични англиски. Инаку, Џереми ја започнал кариерата во 1999-та, како слаткар, во минчинхемптонскиот „Хафвеј хаус“. Потоа се преселил во Ворвикшир за да му помогне на Ник Скелтон, шампион во коњички скокови, да го разработи „Дурам окс“. Оттаму заминал во Вудчестер каде што шефувал во хотелот „Криклејд“, во „Кантри-клуб“ и во неколку паба, како на пример, „Олд флис“, за да се удоми на крајот во Бајбери. „Кетрин вил“ го води со неговото семејство веќе осумнаесет години (го купиле заедно со „Реилвеј ин“ во Ферфорд за 350.000 фунти), и стана своевиден заштитен знак на „најубавото село во Англија“, без оглед на хотелите во кои се приготвуваат, исто така, специјалитетите на британската кујна.
ТОП НОВОСТИ
